Τις μέρες και τις νύχτες του τρόμου στη βόρεια Εύβοια τις ζήσαμε απ’ όσο κοντά μπορεί να τις ζήσει κάποιος χωρίς να έχει κινδυνέψει άμεσα και το δικό του χωριό, το δικό του σπίτι. Στο… τσακ που λέμε. Αλλά από την πρώτη μέρα που άναψε το μέτωπο το οποίο αρχικά κατέκαυσε τις Ροβιές μέχρι την ουσιαστικά τελευταία μεγάλη μάχη στις Καματριάδες, λεπτό προς λεπτό ζήσαμε την πορεία της ανεπανάληπτης καταστροφής.

Η βόρεια Εύβοια συγκεκριμένα έζησε στην πραγματικότητα το αποκορύφωμα μιας κατάστασης που βιώνει εδώ και χρόνια. Παραμελημένη και παρατημένη είναι, ειδικά στα χρόνια της κρίσης. Σταθερά κάθε χρόνο στερείται βασικές δομές. Την εγκαταλείπουν οι τράπεζες, οι δημόσιες υπηρεσίες, οι δομές υγείας. Τι έγινε την περίοδο της πύρινης λαίλαπας; Αυτό που γίνεται όλη την προηγούμενη δεκαετία. Η βόρεια Εύβοια… ήταν μακριά. Οχι πως σώθηκαν οι υπόλοιποι στους οποίους έπεσε το ενδιαφέρον. Αλλά για τη βόρεια Εύβοια ήταν δεδομένο πως δεν θα υπήρχε καμιά ελπίδα.

Για τις πρώτες δύο κρίσιμες μέρες η βόρεια Εύβοια δεν είχε καμιά βοήθεια. Αυτή είναι η αλήθεια, μακριά από οποιαδήποτε διάθεση λαϊκισμού. Είχε στερηθεί τη δυνατότητα της προσπάθειας αντιμετώπισης της κατάστασης στο ξεκίνημά της με την πλήρη έλλειψη κάθε απαραίτητου σε αυτή την κατεύθυνση μηχανισμού, στερήθηκε για τα πρώτα δύο κρίσιμα 24ωρα και τη δυνατότητα οποιασδήποτε αντίδρασης.

Το μέγεθος της καταστροφής δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από κάποιον που δεν έχει εικόνα και του τόπου και της οικονομίας του. Πρόκειται για ερημοποίηση. Για απόλυτη ισοπέδωση. Για την οποία η εξουσία δεν έχει δείξει σεβασμό ούτε για τα μάτια του κόσμου. Δεν χαμήλωσαν καν λίγο το κεφάλι…