Η καταιγίδα του κορονoϊού, που ξεκίνησε από την Κίνα, σκέπασε όλο τον πλανήτη. Ένας ιός -όχι ένας πόλεμος- σταμάτησε κάθε δραστηριότητα. Οι περισσότεροι ηγέτες σήκωσαν τα χέρια ψηλά και άφησαν ανυπεράσπιστους τους πολίτες. Η αβεβαιότητα κυριαρχεί.

Όλοι όσοι ανέμεναν ότι οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί θα έδειχναν ηγετικές ικανότητες και θα είχαν λύσεις, διαψεύστηκαν οικτρά. Στην Αμερική οι πολίτες παρακολουθούν έντρομοι τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, που άγεται και φέρεται από τα πολιτικά του συμφέροντα, να προσπαθεί να δικαιολογήσει την απραξία του. Καθημερινά οι δηλώσεις του προσθέτουν δυναμική στον φόβο που κυριαρχεί τον αμερικανικό λαό. Χθες ξεπέρασε κάθε όριο του απαράδεκτου. Οι επιθέσεις του εναντίον γυναικών δημοσιογράφων πρέπει να προβληματίσουν τις γυναίκες της καρδιάς του: Την κόρη του Ιβάνκα και τη σύζυγό του, Μελάνια. Συμφωνούν με την απαράδεκτη συμπεριφορά του κ. Τραμπ; Πιστεύω ότι αν κερδίσει τις εκλογές του Νοεμβρίου, έτσι θα κυβερνήσει. Αυταρχικά.

Τον ίδιο αυταρχισμό με δημοκρατικό μανδύα εντοπίζω στη συμπεριφορά της Γερμανίας έναντι των εταίρων της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρώπη καίγεται κυριολεκτικά και το Βερολίνο σκέφτεται και υπηρετεί μόνο τα συμφέροντά του.

Στην Ελλάδα και στην Κύπρο, οι οπαδοί της Ε.Ε. βγαίνουν έξω από τα ρούχα τους, και στο τέλος μένουν εντελώς γυμνοί, όταν ασκείται κριτική στις Βρυξέλλες, επειδή κυριαρχούνται από άνευ προηγουμένου γραφειοκρατία, αλλά και παντελή έλλειψη ευαισθησίας για τους πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου.

Όμως, δεν μπορούν ποτέ να δώσουν μία πειστική απάντηση για τα όσα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτών. Και στο τέλος, αναρωτιούνται γιατί χάθηκε η εμπιστοσύνη στην Ε.Ε., η οποία απουσιάζει όταν οι χώρες-μέλη της την έχουν πραγματικά ανάγκη.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες γίναμε μάρτυρες εξωφρενικών καταστάσεων, που δημιουργήθηκαν από τους «βόρειους» Ευρωπαίους, εναντίον των «νοτίων», τους οποίους μονίμως κατηγορούν για τα μύρια προβλήματα της Ε.Ε., ενώ στην πραγματικότητα οι ευθύνες ανήκουν στους ιδίους και στη δύναμη-«μητέρα» τους, τη Γερμανία και την Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ.

Πραγματικά, πού κατάντησε η Ενωμένη Ευρώπη, την οποία ονειρεύτηκαν άδολα, πιστεύω, ηγέτες όπως ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Ζακ Σιράκ, ο Χέλμουτ Σμίτ, ο Χέλμουτ Κόλ και άλλοι. Για να έρθουν οι διάδοχοι των Γερμανών ηγετών, και ειδικά η κυρία Μέρκελ, να εξευτελίσουν το όνειρο των ιδρυτών της.

Η βασική αρχή της αλληλεγγύης δεν υπάρχει. Έχει καταργηθεί. Πάνω σε αυτή τη λέξη άρχισε να κτίζεται εκείνο το όνειρο που έφτασε σήμερα να γίνει εφιάλτης για όσους αντιπαθεί η γερμανική ηγεσία. Και για να είμαστε δίκαιοι, κτίστηκε και στην οικονομική υποστήριξη φυσικά, την οποία δεν χειρίστηκαν ορθά πολλές κυβερνήσεις των χωρών-μελών, ανάμεσα τους και ελληνικές. Δόθηκαν δισεκατομμύρια, τα οποία «κάηκαν» στο γάμο του κάθε Καραγκιόζη…

Όμως, η κεντρική διοίκηση των Βρυξελλών ήταν αυτή που επέτρεψε αυτές τις καταστάσεις. Και αντί να τραβήξει το αυτί των πολιτικών-παραβατών τότε και άμεσα, επέτρεψε να διαιωνιστεί μία άθλια κατάσταση, για να φτάσουμε στο σημερινό σημείο, όταν οι υπόλοιπες χώρες υπηρετούν τη Γερμανία και τον/την εκάστοτε Καγκελάριο. Και αυτό συμβαίνει στο πλαίσιο της «τιμωρίας» για την αρχική διασπάθιση των κονδυλίων που απλόχερα πρόσφεραν οι Βρυξέλλες.

Είναι προφανές ότι η Ε.Ε. στηρίχθηκε σε σαθρά θεμέλια από την αρχή. Η απίστευτη σπατάλη για να «ισοφαρίσουν» οι «πλούσιες» με τις «φτωχές» χώρες αντικαταστάθηκε από μία άνευ προηγουμένου διάθεση τιμωρίας το 2010, η οποία ξεκίνησε με την Ελλάδα αλλά στόχευε όλες τις χώρες του νότου. Θυμάμαι μετά την άτακτη είσοδο της Ελλάδας στα προγράμματα του μηχανισμού της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, ότι οι αναλυτές (με ή χωρίς εισαγωγικά), που εξυπηρετούσαν το Βερολίνο, προεξοφλούσαν ότι ακολουθούσαν η Ιταλία και η Ισπανία. Πόσες φορές είδαμε τότε δημοσιεύματα ότι επίκειτο η προσφυγή των δύο χωρών στον ίδιο μηχανισμό, που αποδείχθηκε ότι χειρότερο μπορούσαν να σκεφθούν χώρες-δυνάμεις, και μάλιστα εταίροι και φίλοι.

Η τιμωρία της Ελλάδας, και μετά της Κύπρου, δικαιολογείται και σήμερα, ακόμα και από ελληνικά χείλη. Κακώς… Δικαιολογείται από γραφειοκράτες που έχουν ευεργετηθεί από το σύστημα της Ε.Ε., και που έχουν κερδίσει μεγάλες περιουσίες. Όσα συνέβησαν εναντίον των Ελλήνων και των Ελληνοκυπρίων -διότι τους Τουρκοκύπριους τους διέσωσαν- ήταν άθλια, απαράδεκτα και ελεεινά. Ήταν τιμωρία, δεν ήταν …συμμόρφωση.

Παρακολουθώντας από μακριά όσα διαδραματίστηκαν και έχοντας συζητήσει το θέμα και με συναδέλφους, και με διπλωμάτες, θα συμφωνήσω με όσους υποστηρίζουν ότι κάθε φορά παίζεται ένα βρώμικο παιγνίδι εκβιασμού, για να φτάσουμε στο τέρμα και όλοι να πουν, τέλος καλό, όλα καλά. Αλλά για κάποιο περίεργο λόγο κερδίζει πάντα η Γερμανία…

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ανήκει στους λαούς της, αλλά στο Βερολίνο. Οι Ευρωπαίοι πολίτες είναι αλυσοδεμένοι στο άρμα της Γερμανίας. Και όλη αυτή η κατάσταση εξυπηρετεί μόνο τους ακροδεξιούς λαϊκιστές, οι οποίοι μοιραία θα επανέλθουν πανηγυρικά όταν υποχωρήσει η λαίλαπα του κοροναϊού.