Συνειδητοποιείτε ότι με τα επιτεύγματα κάθε ανθρώπου που μοχθεί για να φτάσει στην κορυφή, εσείς δεν έχετε την παραμικρή σχέση, έτσι; Ότι τυχαίνει να γεννηθήκατε στην ίδια χώρα, να μιλάτε την ίδια γλώσσα και να απαγγέλετε τον ίδιο εθνικό ύμνο, δεν σας κάνει κοινωνούς ή συμπαίκτες στην οποιαδήποτε μεγάλη στιγμή της ζωής κάποιου άλλου. Το έχουμε ξεκαθαρίσει αυτό; Αν όχι, ευκαιρία να το κάνουμε, τώρα που o Γιάννης ετοιμάζεται για στέψη και ξεκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Ζούμε στην εποχή όπου οι περισσότεροι δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τον διπλανό τους που υποφέρει. Αντιμετωπίσαμε ως κάτι μοναδικό και απρόσμενο την περίπτωση της σερβιτόρας στην Ηλιούπολη επειδή «δεν κοίταξε τη δουλειά της» και όταν είδε μια κακοποιημένη 19χρονη, τη βοήθησε.

Παράδειγμα αλτρουϊσμού και αλληλεγγύης, εξαίρεση στον κανόνα δηλαδή, ενώ θα έπρεπε να αντανακλά τη φυσιολογική συμπεριφορά όλων μας. Αναρωτιέμαι, όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να κινδυνεύει, υπάρχει multiple choice επιλογών, πέραν της παροχής βοήθειας; Κι όμως, αυτοί που «κοιτάζουν τη δουλίτσα τους» αυξάνονται ραγδαία, γι΄αυτό και τα τελευταία χρόνια έγινε trendy ο χαρακτηρισμός που πηγάζει από το επικό άσμα του Πάνου Τζαβέλλα για εκείνον τον έντιμο άνθρωπο, τον κυρ Παντελή.

Ξαφνικά λοιπόν εμφανίζονται μιλιούνια από δαύτους, τους κυρ Παντελήδες, που δεν χαρίζουν ούτε τον πυρετό τους σε άτομα που δεινοπαθούν, αλλά δηλώνουν υπερήφανοι για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο! Παρέα με πολιτικούς οι οποίοι τον αποκαλούν «Ακενοτούνμπο», αλλά σπεύδουν να ποστάρουν συγχαρητήριο tweet και με περσόνες που δεν πλησιάζουν στα πέντε μέτρα το Νιγηριανό μικροπωλητή μήπως κολλήσουν καμιά αρρώστια, αλλά αγαπούν τρελά τον Γιάννη. Μιλάμε πάντα για την πλειοψηφία των «υπερήφανων», όχι φυσικά για όλον τον κόσμο γιατί και ανθρωπιά υπάρχει και αγάπη. Απλώς τα χορηγούμε ολοένα και σε μικρότερες δόσεις. Αν ανήκεις στην τελευταία κατηγορία, μην ανησυχείς, όσα ακολουθούν δεν απευθύνονται σε εσένα.

Ας αφήσουμε τους μετανάστες κι ας πάμε στους Ολυμπιονίκες. Από πού κι ως που θα δηλώσει κάποιος «υπερήφανος» για όσα πετυχαίνει η Άννα Κορακάκη, ο Λευτέρης Πετρούνιας και η Κατερίνα Στεφανίδη που σε λίγες ημέρες θα καταθέσουν ψυχή στο Τόκιο; Μήπως τους ενίσχυσε με κάποιο τρόπο; Μήπως δεν ψηφίζει εδώ και δεκαετίες τις παρατάξεις που μετέτρεψαν τις ομοσπονδίες του ερασιτεχνικού αθλητισμού σε κομματικά φέουδα; Που εγκατέλειψαν τους αθλητές στην τύχη τους, που κατάργησαν τα προνόμια για τους εξαιρετικά διακριθέντες, τους οποίους μάλιστα διαπόμπευσαν λίγο πολύ ως «τεμπελχανάδες», που άφησαν τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις να ρημάξουν; Ας θυμηθούμε, επίσης, ότι όταν «έσκασε» το ελληνικό #metoo, μερικοί «περήφανοι» μας προέτρεψαν να εξετάσουμε τι γύρευε η Μπεκατώρου στο δωμάτιο του παράγοντα.

Τη μάνα της Στεφανίδη τη λένε Ζωή. Τη μάνα του Γιάννη (και του Κώστα και του Θανάση και των άλλων, είναι και μπόλικοι πανάθεμά τους!) τη λένε Βερόνικα. Εάν δεν είσαι η Ζωή, η Βερόνικα ή κάποιος άλλος (κοντινός) συγγενής, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να δηλώνεις υπερήφανος. Εάν δεν λέγεσαι Σπύρος Βελιανίτης (ο προπονητής που ανακάλυψε τους Antetokounbros), εάν δεν ανήκεις στους ελάχιστους που βοήθησαν αυτά τα παιδιά, που δεν κοιτάζουν τη δουλίτσα τους, αλλά όταν βλέπουν πως κάποιος απειλείται προστρέχουν σε βοήθεια είτε είναι μετανάστης, είτε κακοποιημένη κοπέλα, είτε 14χρονος που δέχεται επίθεση από συμμορία ανήλικων, η δήλωση υπερηφάνειας σου είναι fake και εξοργιστική.

Μήπως αγόρασες ποτέ πειρατικά cd και ιμιτασιόν τσαντάκια από την οικογένεια Αντετοκούνμπο για να μπορέσει να εξασφαλίσει ο συγχωρεμένος ο Τσαρλς ένα πιάτο φαϊ για τα παιδιά του; Δώρισες κανένα air condition, έστω ένα αερόθερμο ρε παιδί μου, στην αίθουσα ενόργανης γυμναστικής του Άγιου Κοσμά όταν έμαθες ότι ξεπάγιαζε ο Πετρούνιας; Έκανες μερεμέτια στο σκοπευτήριο της Δράμας για να μπορεί η Άννα Κορακάκη να προπονείται απρόσκοπτα και όχι σαν αθλήτρια τριτοκοσμικής χώρας; Βασικά δεν γνώριζες ότι υπήρχε Κορακάκη, δεν ήξερες καν ότι υπήρχε ελληνική σκοποβολή, πριν φέρει Ολυμπιακό μετάλλιο στην Ελλάδα. Τι σόι καμάρι είναι αυτό, που ξυπνά κάθε τέσσερα χρόνια;

Γι΄αυτό ακριβώς όταν κάποιοι, ελάχιστοι, αγγίζουν την κορυφή, δεν έχεις το παραμικρό δικαίωμα να κλέβεις ούτε ένα εκατομμυριοστό της δόξας ενός παγκόσμιου πρωταθλητή ή ενός Ολυμπιονίκη ατομικού αθλήματος, δηλώνοντας «υπερήφανος Έλλην», σα να είστε στην ίδια ομάδα, την ίδια οικογένεια. Σα να έπαιξες κι εσύ κάποιο ρόλο, ντε!
Χειροκρότησέ τον, σφίξε του το χέρι εάν τον συναντήσεις στο δρόμο, δείξε του ότι θαυμάζεις, αλλά μην του πεις ότι «μας έκανε υπερήφανους». Κανέναν δεν ενδιαφέρει πώς ένιωσες εσύ προσωπικά, ούτε φυσικά τον ίδιο τον πρωταθλητή. Το πρώτο πρόσωπο (έστω και σε πληθυντικό ευγενείας) είναι άτοπο και αφορά μόνο τη ματαιοδοξία σου. Κατάλαβέ το ότι δεν σας συνδέει απολύτως τίποτα.

Αν είσαι συμπολεμιστής του στη μάχη εναντίον του ρατσισμού τότε, ναι, δικαιούσαι να είσαι και υπερήφανος όταν τον βλέπεις να διαπρέπει. Προϋπόθεση για την υπερηφάνεια σου, με άλλα λόγια, είναι να ταυτίζεσαι με τον πρωταθλητή. Όχι να ζεις σε παράλληλο σύμπαν και να τον θυμάσαι μόνο στις «καλές». Να ταυτίζεσαι με την Άννα, το Λευτέρη, την Κατερίνα και τα προβλήματα που βιώνουν στα χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα στις επιτυχίες.

Μέχρι να ταυτιστείς, κράτα το συναίσθημα για τη στιγμή που θα διακριθούν τα δικά σου παιδιά, τα οποία οφείλεις να μεγαλώνεις με αρχές και αξίες, όπως η ισότητα και η αγάπη. Όχι με μίσος, δηλητηριάζοντάς τα με αηδιαστικές εκφράσεις για τους πρόσφυγες, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους. Κι όταν έρθει ένας Αφρικανός να σας πουλήσει χαϊμαλιά στο Μοναστηράκι, να τους λες: «Τον βλέπετε αυτόν. Έτσι ήταν κάποτε κι ο Γιάννης, αλλά δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Χάρη στη δική του δουλειά, τη δική του προσπάθεια, τη θέληση, την πίστη, έγινε βασιλιάς του κόσμου όλου».