Όπως ήταν λογικό όσοι αθλητές είχαν εξασφαλίσει μέχρι τώρα την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα διατηρήσουν τα εισιτήρια τους. Τι ισχύει για τις υπόλοιπες θέσεις.
Από την ημέρα που πάρθηκε η απόφαση για την αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο, δημιουργήθηκαν πολλά ερωτήματα που ζητούν απάντηση με βασικότερο εξ αυτών το πότε θα πραγματοποιηθούν τελικά αυτοί.
Εκείνο που έμοιαζε δεδομένο και επιβεβαιώθηκε είναι ότι όσοι είχαν καταφέρει να σφραγίσουν την πρόκριση θα διατηρήσουν το εισιτήριο τους.
Υπολογίζεται ότι στο Τόκιο θα πήγαιναν περίπου 11.000 αθλητές και από αυτούς μέχρι τώρα είχαν εξασφαλίσει την παρουσία τους περίπου το 55 με 57%. Το ποσοστό δεν είναι ξεκάθαρο διότι υπάρχουν κάποια εισιτήρια που σφραγίστηκαν τις τελευταίες ημέρες και μένει να αποφασίσουν οι Ομοσπονδίες το τι θα κάνουν.
Βέβαια, το επόμενο που θα πρέπει να απαντήσουν η ΔΟΕ και η Οργανωτική Επιτροπή είναι τι θα γίνει με τις υπόλοιπες προκρίσεις. Πότε θα διεξαχθούν τα προΟλυμπιακά τουρνουά που απομένουν, ώστε να γίνει ξεκάθαρο ποιοι θα βρεθούν στο Τόκιο.
Γκάτλιν: Θέλει το χρυσό στο «Τόκιο 2021» στα 39! (vid)
Η μετάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων από το 2020 στο 2021 δεν αλλάζει τα σχέδια του Τζάστιν Γκάτλιν.
Το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ήταν εκείνος που κέρδισε την σπουδαιότερη κούρσα. Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 100μ και μια λαμπρή καριέρα ξεκινούσε για τον σπρίντερ από το Μπρούκλιν.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 2006, και αφού είχε πετύχει σπουδαία πράγματα από το 2004, βρέθηκε ντοπαρισμένος. Ο Τζάστιν Γκάτλιν αν και αρχικά αντιμετώπιζε ποινή αποκλεισμού 8 ετών τιμωρήθηκε με 4 και το 2011 επέστρεψε…
Ο 38χρόνος Αμερικανός σπρίντερ τον Σεπτέμβριο του 2019, στη Ντόχα, κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στα 100μ στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ενώ είχαν προηγηθεί άλλα δυο μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 2012 και το 2016.
Αυτή την περίοδο ετοιμάζονταν για τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 αλλά η ΔΟΕ λόγω της εξάπλωσης του κορονοϊού (covid-19) αποφάσισε να τους μεταθέσει στο 2021.
Θα τον δούμε εκεί; Η απάντηση είναι ότι όχι μόνο θέλει να είναι εκεί αλλά να πάρει και το χρυσό μετάλλιο. «Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι εναντίον μου αλλά αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια», τονίζει αρχικά στο TMZ sports και συνεχίζει: «Το σώμα μου δεν έχει φθαρεί από αγώνες το 2020. Δεν θα είναι τόσο μεγάλη η διαφορά από τα 38 στα 39».
Όσο για το εάν μπορεί να κατακτήσει το χρυσό σημειώνει πως η εκπαίδευση του του επιτρέπει να στοχεύει σ’ αυτό.
Η τελευταία άνοδος στο πρώτο σκαλί του βάθρου για τις «γοργόνες»!
Ο Γιώργος Μορφέσης μιλάει στο gazzetta.gr για το πρώτο και το τελευταίο (έως σήμερα) χρυσό μετάλλιο της εθνικής ομάδας πόλο γυναικών της Ελλάδος.
Το ημερολόγιο έγραφε 24 Μαρτίου 2018. Είμαστε στην πόλη Ποντεβέρδα.Μια μικρή πόλη, που την αγγίζει ο ατλαντικός ωκεανός, στην δυτική Ισπανία.
Η LEN αποφασίζει να εμπιστευτεί την πόλη της Ισπανίας, μιας χώρας που σήμερα βιώνει τις χειρότερες ημέρες της λόγω του κορονοϊού (covid-19), για να διοργανώσει την τελική φάση του Europa Cup (πόλο γυναικών).
Η Ελλάδα έχει τερματίσει πρώτη στον όμιλο της και παίζει απευθείας στα ημιτελικά. Κερδίζει την Ολλανδία, η οποία λίγους μήνες αργότερα στη Βαρκελώνη την κέρδισε και της πήρε το χρυσό στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, και φτάνει στον τελικό.
Εκεί τα κορίτσια του Γιώργου Μορφέση νικούν με 9-8 τη Ρωσία και κατακτούν το 1ο χρυσό μετάλλιο στην ιστορία της διοργάνωσης και συνάμα το τελευταίο τους στην έως τώρα ιστορία τους.
Ήταν 24η Μαρτίου και στον τελικό είχαν παίξει οι: Κούβδου, Τσουκαλά , Διαμαντοπούλου Β. , Ελευθεριάδου , Πλευρίτου Μ., Αβραμίδου, Ασημάκη, Πάτρα, Χυδηριώτη , Καλαργυρού , Πλευρίτου Ελ. Ξενάκη ,Διαμαντοπούλου Χ. Η Χρυσή Διαμαντοπούλου ήταν η κορυφαία τερματοφύλακας του τουρνουά και αυτή η ομάδα γράφει ξανά ιστορία.
Δυο χρόνια μετά, τέτοια ημέρα, μιλήσαμε με τον τότε ομοσπονδιακό προπονητή Γιώργο Μορφέση όχι μονάχα για τον θρίαμβο στην Ισπανία αλλά και την πορεία της εθνικής ομάδας από βάθρο σε βάθρο.
«Ήταν άλλη μια σπουδαία στιγμή γι’ αυτή την ομάδα. Είχαμε πάρει θυμάμαι την 1η θέση στον όμιλο και παίξαμε στην τελική φάση απευθείας στα ημιτελικά. Όλοι οι μεγάλοι μας αντίπαλοι ήταν εκεί.
Ήταν η χρονιά που η ομάδα κατέκτησε τρία μετάλλια. Το χρυσό στο Europa Cup, το ασημένιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και το χάλκινο στους Μεσογειακούς. Ήταν ανανεωμένη η ομάδα. Είχε σταματήσει η Φιλιώ (Μανωλιουδάκη) είχαν μείνει πολλά έμπειρα κορίτσια όπως η Ασημάκη και η Αβραμίδου αλλά είχαμε και πολλά νέα πρόσωπα», σημειώνει στην αρχή της αφήγησης του ο Γιώργος Μορφέσης.
Ο κόουτς με καταγωηή από τον Πειραιά που δηλώνει υπερήφανα ότι είναι Εθνικός έχει πίσω του μια καριέρα που δεν είχε καν ονειρευτεί. Ήταν εκεί πρώτα ως βοηθός και μετά ως πρώτος στις μεγάλες στιγμές της εθνικής γυναικών.
Στο ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο, στο χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα αλλά και στο World League, στα τρία ασημένια σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και σε τόσα άλλα…
Δεν μπορεί θα υπάρχει κάποιο μυστικό για όλες αυτές τις επιτυχίες. όχι τις δικές του αλλά της ομάδας. «Υπάρχει.Δουλέψαμε σκληρά. Δεν το βάλαμε κάτω. Υπήρχε πλάνο στα σωματεία, στην ομοσπονδία και ήταν μια μεγάλη όλων.
Η αλήθεια είναι ότι δούλεψα με σπουδαίες φουρνιές παικτριών. Τεράστιες παίκτριες. Μην αναφέρω ονόματα, θα αδικήσω κάποια. Ο συναγωνισμός ήταν τεράστιος στην εθνική γυναικών. Να σου θυμίσω ότι η Αντωνάκου αλλά και η Πάτερου που ήταν πολύ καλές μονάδες το 2004 έμειναν εκτός Ολυμπιακής ομάδας;
Να σου πω ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο η Ασημάκη ήταν στην αποστολή ως περιφερειακή αφού είχαμε ήδη 2 φουναριστές. Την Βούλα (Κοζομπόλη) και τη Γιούλη (Λαρά);
Υπήρχε δίψα μεγάλη για διάκριση και ποτέ δεν πήγαμε πουθενά με ψηλά το κεφάλι. Όταν κατακτήσαμε το Παγκόσμιο στην Κίνα κανένας μας δεν είχε ταξιδέψει στη Σανγκάη με τέτοιες βλέψεις. Ξέραμε ότι έχουμε μια σπουδαία ομάδα. Ότι μπορούμε να πετύχουμε το θαύμα το καταλάβαμε στην πορεία.
Είχα δει τι μπορεί να κάνει η ομάδα που έχασε το 2009 στη Ρώμη στο φινάλε το χάλκινο μετάλλιο. Αυτή ήταν η πρώτη μου μεγάλη διοργάνωση. Μπήκα στα βαθιά αλλά είδα ότι μπορούμε», σημειώνει αρχικά και συνεχίζει: «Το πόλο γυναικών στην Ελλάδα έχει τεράστια ιστορία σε εθνικό και σωματειακό επίπεδο.
Έχουν κερδίσει ευρωπαϊκούς τίτλους. Πρώτα η Βουλιαγμένη και η Γλυφάδα και μετά ο Ολυμπιακός και ο Εθνικός. Ήταν και είναι τιμή για κάθε παίκτρια να παίζει στην εθνική ομάδα. Ναι είχα την ευτυχια να είμαι μέσα σ’ όλα τα μετάλλια.
Πρώτα ως συνεργάτης του Κούλη Ιωσηφίδη και μετά ως πρώτος. Ήταν μεγάλο σχολείο ο Κούλης. Τώρα όλοι βλέπουμε ότι σ’ αυτά που έλεγε και έκανε τότε είχε απόλυτο δίκαιο. Ήταν μεγάλο το βάρος τότε για μένα να είμαι ο αντικαταστάτης του στην εθνική ομάδα. Τεράστια προσωπικότητα. Κοίτα από το 2004 έως το 2018 σχεδόν κάθε χρόνο κερδίζαμε μετάλλιο. Ξεκίνησε με τον Μουδάτσιο το 2003 και μετά συνέχισα πολλά χρόνια με τον Κούλη».
Η εθνική ομάδα διεκδικεί πλέον μια θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2021. Θα τα καταφέρει; «Σαφώς και έχει τις δυνατότητες. Όλες οι ομάδες είναι πάνω κάτω οι ίδιες. Είναι θέμα και ημέρας και τύχης τα προ ολυμπιακά. Θυμάμαι το 2012, εμείς είχαμε πάρει πριν από λίγους μήνες το χρυσό στο Παγκόσμιο και μας απέκλεισαν οι Ισπανοί στο προ ολυμπιακό.
Έτσι ξεκίνησαν οι Ισπανοί να κερδίζουν μετάλλια. Το 2008 παίξαμε προ ολυμπιακό. Προκριθήκαμε στο Πεκίνο αλλά ήμασταν στεναχωρημένοι στο τέλος γιατί πήραμε την 8η θέση. Στην Ελλάδα και στους άνδρες και στις γυναίκες δεν αρκεί η συμμετοχή στο άθλημα μας. Σίγουρα είναι σπουδαίο να πας στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά αυτές οι δυο ομάδες πάντα κυνηγούν την διάκριση και εκεί.
Έτσι θα σου πω ότι και σε περίπτωση που αυτή η ομάδα δεν θα είναι στο Τόκιο, κάτι που απεύχομαι, δεν θα είναι αποτυχία και δεν θα ξεγραφτούν όλα αυτά που έχει πετύχει τόσα χρόνια», μας λέει ο έμπειρος τεχνικός.
Θα πανηγυρίσουμε και άλλα μετάλλια στο μέλλον; «Ναι. Έχουμε σπουδαίες παίκτριες και στις μικρότερες εθνικές ομάδες με σημαντικές ομαδικές διακρίσεις. Θέλω όμως δουλειά, το κεφάλι κάτω, αγάπη για την εθνική και το άθλημα και είμαι σίγουρος πως θα είμαστε και τα επόμενα χρόνια στην ελίτ.
Εντάξει, οι ΗΠΑ έχουν ξεφύγει, η Ισπανία είναι πολύ σπουδαία ομάδα αλλά εμείς μαζί με την Ολλανδία, την Ιταλία, την Ουγγαρία, την Αυστραλία είμαστε στο ίδιο σχεδόν επίπεδο. Μια κερδίζουμε εμείς, μια εκείνες οι ομάδες.
Εάν είχαμε και το σπίτι μας ως υγρός στίβος όλα θα ήταν καλύτερα. Εύχομαι να γίνει κάποια στιγμή και αυτό και να μην μένουν όλοι στα λόγια. Όταν πήγαμε πέρσι για προετοιμασία στις ΗΠΑ είδαμε σε γυμνάσια εγκαταστάσεις που στην Ελλάδα δεν έχουν οι εθνικές μας ομάδες», υπογραμμίζει ο Γιώργος Μορφέσης.