«Συμπολίτισσες και συμπολίτες μου! Ανθρωποι της καρδιάς και της καθημερινής μου σκέψης!».

Γιατί δεν κότσαρε «και της 20ετούς μου στέψης» από δίπλα, να ‘ναι και ιστορικά σωστός; Επί 18 χρόνια ψήφο ψήφο τον μετράμε, βάλε κι άλλα δυο που ‘ρχονται, να η εικοσάδα. Μα να με σκέφτεται καθημερινά; Τέτοιο κακό αλήθεια από άλλον άνθρωπο δεν μου ‘λαχε ώς τα τώρα (μανάδες, γιαγιάδες και τα συναφή δεν πιάνονται, καθώς «το αίμα νερό δεν γίνεται» και «μάνα είναι μόνο μία» και φέρνει και κάνα φαγάκι κι όταν τρώμε, δεν μιλάμε).

Αλλά ο Ανδρέας… αχ, ο Ανδρέας! Αυτός ο άνθρωπος αυτός, είμαι ο άλλος του εαυτός. Φορ σουρ, σε λέω! Μου το ‘στειλε και ραβασάκι. Γραπτό. Με υπογραφή και φάκελο και φωτογραφία κι απ’ ούλα. Μονάχα απ’ τον πατέρα μου δεν ήρθε να με ζητήσει ακόμα… Ακου μ’ έχει στην καρδιά του και με σκέφτεται καθημερινά. Το τζιέρι μου. Το φως του Αυγερινού μου. Η κόρη των ματιών μου. Η μπαταρία του κινητού μου. Ο πόντος του καλσόν μου. Η κόπιτσα του σουτιέν μου (που δεν φοράω). Η ζάχαρη του καφέ μου (που δεν βάζω). Η συνδρομητική του σπιτιού μου (που δεν έχω – συνδρομητική. Σπίτι έχω. Και αμπέλια και ελιές και μια κουβέρτα κεντητή και τρία ζευγάρια λινοσέντονα, τα πάνω και τα καταΐ!).

Ετσι μας υποδέχθηκε στη φετινή απογραφή ο δημαρχέσσος μας. Με επιστολή προ-σω-πι-κή. Εδω, στα Δυτικά Προάστια, τη χώρα των ψυκτικών. Ο Μητσοτάρχας το ‘χει πει αυτό. Λίγο πριν κατηγορήσει τον Τσίπρα πως αυτός μας έβαλε στα μνημόνια και λίγο ακόμα πιο πριν αναβαθμίσει τον Πλεύρη σε υπουργό Νέας Υγείας, που το μόνο που κάνει είναι να διώχνει γιατρούς και να μετράει θανάτους, για τους οποίους επίσης φταίει ο Τσίπρας.

Να ‘χω όλα τούτα, να ‘χω και την απογραφή. Μ’ επιστολή προ-σω-πι-κή. Αν έχω καμπινέ στο σπίτι με ρωτάν. Αν μπανιαρίζομαι εντός και πόσα παιδιά έχω γεννήσει. Οχι πόσα παιδιά έχω – πόσα έχω γεννήσει. Ζωντανά, όχι νεκρά. Το διευκρινίζει αυτό. Διόλου αδιάκριτες, μήτε σκληρές και δεόντως δεοντολογικές ερωτήσεις. Και από πού έχω έρθει και πού αλλού έχω μείνει και αν είμαι αγοράκι ή κοριτσάκι.

Αλλη κατηγορία δεν υπάρχει. Αυτά περί σεινάμενων αγορακίων και κουνάμενων κοριτσακίων να πάτε να τα πείτε αλλού! Εδώ μόνο άρρεν και θήλυ έχουμε και επιτέλους πάρτε μια απόφαση να ξεμπερδεύουμε. Αν είσαι κοριτσάκι, γεννάς. Μάλιστα. Αλλά ο λαός λέει άλλα. Πως «ο άνδρας γεννά και η γυναίκα τίκτει». Εμένα όμως κανένας δεν με ρώτησε πόσα παιδιά έτεκα. Ή μήπως, έχω τίξει, που πάει και στη στίξη; Δική μου η μήτρα, δικός μου κι ο παρακείμενος, όπως θέλω ορίζω και τα δύο.

Γιατί έχω άνδρα εγώ που με σκέφτεται. Τον Ανδρέα! Και έχω κι ένα γκομενάκι (συνοικιακό βέβαια), που το σκέφτομαι εγώ. Τον Κυριάκο! Και έχω και την Αψογοτάτη του, που μας σκέφτεται όλους. Και που μ’ ένα μονάχα τηλεφώνημα, έγινε μάνα 700 Αφγανών! Ούτε μιας ούτε δυο – επτακοσίων! Το θέτω και ολογράφως για εμφατικοποίηση. Διότι αυτό είναι η Μαρέβα: εμφατικοποιημένη και φεγγαρολουσμένη και αγγελοκρουσμένη.

Ενα απλό μήνυμα της έστειλε ο παμπλούτιος αλλά παλιός (αλλά παμπλούτιος) φίλος της από την Αμερική κι έφτανε: «Ντίαρ Μάρι» της λέει (έτσι χαϊδιάρικα μιλάν αυτοί), «κάνε κάτι γι’ αυτά τα δόλια τα κορίτσια». «Για όνομα του ρόδου!», σκούζει η Μάρι και μ’ ένα τηλέφωνο στον Μηταράκη, που μ’ άλλες κι άλλες είναι ζόρικο αντράκι και μ’ άλλη γιουσουφάκι, τις έφερε στη χώρα.

Πες μου τώρα εσύ: τι να απαντήσει αυτό το κορίτσι στην απογραφή; Δεν τις γέννησε μεν, αλλά σαν μάνα τούς στάθηκε. Είναι δίκαιο να μην το καταγράψουμε, απογράψουμε, αντιγράψουμε; Αφού κι εγώ τώρα που τα γράφω όλα τούτα, έχω ζουμιάσει. Δεν είμαι δα κι από πέτρα. Κάτι οι αλήθειες των μεγάλων ανδρών, κάτι η ευαισθησία της μεγάλης Κυρίας, ήρθα κι απόσωσα.

Βάλε μου να πιω και ξαναβάλε μου, αυτό το κόμμα είναι το φινάλε μου.