Βαρικός είναι ο τόπος που έχει το χώμα του υγρό ακόμα και τον Αύγουστο. Γρασίδι λαμπερό, δροσιά, και τα βράδια πάχνη φιλόξενη. Λοιπόν η ντίβα ήρθε σε βαρικό χωράφι περιφραγμένο με συρματόπλεγμα. Πλαστικές καρέκλες, τραπέζια τσίγκινα, φώτα ανελέητα, ηχητική εγκατάσταση εκ του προχείρου, όμως εκείνη με ένα φουστάνι σαν κιμονό,  περπατούσε στη βρεγμένη χλόη, το ποδήρες ρούχο ίσα που ακούμπαγε τη γη, ατάραχη, διεκπεραιωτική αρχικά, δοτική αργότερα, περπατούσε αγέρωχη ανάμεσα στις παρέες και τραγουδούσε, χάριζε αυτό που κατέχει. Στοργή και πάθος.

«Πονώ με περηφάνεια κι αφού δεν έχουμε ταβάνια και ντουβάρια θα σας τυλίξω όλους εγώ με τη φωνή μου. Δίπλα σας και μακριά σας, καταδεχτική και δυσπρόσιτη, τόσα πήρα, τόσο θα μείνω. Δεν είμαι ανιματέρ, δεν κάνω χάρες. Δεν είμαι δημαγωγός, τά’ χω τα φαρμάκια μου».

Πριν κλείσει ώρα έφυγε. Δεν χορτάσαμε δεν χορταίνεται. Όσο για σένα, που δεν ήσουν εκεί να την ακούσεις, έχω να σου πω ένα τραγούδι της: «Αν ήσουν ένα δάκρυ μου δεν θα έκλαιγα ποτέ να μη σε χάσω». Δεν το τραγούδησε…

* Ο Νίκος Αδάμ Βουδούρης είναι συγγραφέας