Την ξέρω περίπου έξι χρόνια. Δεν έχει σημασία τ’ όνομά της. Είναι αρκετά πάνω από τα 50. Μία από τις δεκάδες απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Με συνεχή απασχόληση από το 2004, με εξαίρεση το διάστημα 2014-2015, όταν την απέλυσε μαζί με τις μόνιμες και συμβασιούχες καθαρίστριες ο μεγάλος «μεταρρυθμιστής» Κυριάκος. Επέστρεψε στη δουλειά το 2015. Οχι όμως με την ασφάλεια και το θριαμβικό κλίμα των 592 μονίμων, αλλά με την επισφάλεια των συμβάσεων έργου και των 18μηνων.

Δεν έχει σταματήσει την προσπάθεια, μαζί με τις συναδέλφους της, να αποκατασταθεί η κραυγαλέα αδικία. Να γίνουν οι συμβάσεις τους αορίστου χρόνου. Οπως επιβάλλει η ευρωπαϊκή νομοθεσία. Οπως υπαγορεύουν οι ανάγκες καθαριότητας των τεράστιων πολυσύχναστων κτιρίων που στεγάζουν εφορίες και τελωνεία. «Θα βρομίσουν τώρα που θα φύγουμε εμείς», λέει.

Ίσως δεν υπάρχει υπουργός αυτής και προηγούμενων κυβερνήσεων που να μην την ξέρει. Και μαζί, οι μισοί βουλευτές. Και πολλά δικηγορικά γραφεία. Και δημοσιογράφοι και ΜΜΕ. Ακόμη και στο Μαξίμου έχει βρεθεί μαζί με τις συναδέλφους της στο συντονιστικό, που πιέζουν χρόνια τώρα με την ίδια αγωνία. Μαχητική. Δεν μασάει τα λόγια της. Αλλά πάντα πικραμένη. Αναρωτιέται ποιο είναι το νόημα της πολύχρονης προσπάθειας να υπερασπίσει μια θέση δουλειάς των 700 ευρώ. «Τόσα χρόνια τρέχουμε σε δικαστήρια, πληρώνουμε, πιέζουμε, στηνόμαστε με πανό έξω από το υπουργείο, συναντιόμαστε με υπουργούς, μας πουλάνε ελπίδες. Και τι έγινε τελικά; Χιλιάδες έχουν βολευτεί στο μεταξύ. Κι εμείς, μόνιμα στην απ’ έξω;»

Προ ημερών τη χτύπησε σαν κεραυνός η είδηση ότι τα ασφαλιστικά που είχαν καταθέσει απορρίφθηκαν. Οριστικά εκτός δουλειάς. «Ποιος έχει το κουράγιο να περιμένει 2 και 3 χρόνια άλλη δικαστική απόφαση; Ποιος θα μας πάρει σε δουλειά σε τέτοια ηλικία; Δεν υπάρχει έλεος…» είπε ξέπνοα στο τηλέφωνο. Και δεν είχα τίποτα να της απαντήσω.