«…στον διάολο οι στατιστικές σας με τους βαθμολογικούς πίνακες, τα παραγεμισμένα προγράμματα διδασκαλίας σας και οι ατέλειωτοι κατάλογοί σας για τις εξετάσεις». Ο αφορισμός του Ρίτσαρντ Ντόκινς, του κορυφαίου εξελικτικού βιολόγου της εποχής μας («Ο εφημέριος του διαβόλου», εκδόσεις Τραυλός, 2003), προτάσσεται ως ελάχιστο παυσίλυπο για τα παιδιά που κόπηκαν βίαια από την προοπτική συνέχισης των σπουδών τους, εξαιτίας των προβλέψεων του νόμου Κεραμέως.

Το σιχτίρισμα δεν είναι μόνο προς ανακούφιση. Είναι βάση για ξεκίνημα. Αν δεν ξέρεις τι απορρίπτεις, δεν ξέρεις πού να στραφείς. Αν δεν κατονομάσεις αυτούς που με μεθοδεύσεις σε απορρίπτουν -κόβοντας τα γιοφύρια προς την επικράτεια των σπουδών επιδιώκουν να σε περιορίσουν, να σε μετατρέψουν σε ταπεινωμένο κακόμοιρο πλάσμα χωρίς αυτοεκτίμηση-, δεν λύνεις τους κοινωνικούς κατάδεσμους.

Η πίκρα όμως -γιατί κάποιοι με το στανιό αποφασίζοντας και εκτελώντας- δεν πρέπει να γίνει βάλτος που θα καταπιεί τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Η απόγνωση δεν πρέπει να τους βυθίσει. Είναι χρέος ενός εκάστου και της κοινωνίας να στηρίξει την πληγωμένη νιότη, να δείξει τις δυνατότητες που, αν δεν υπάρχουν, πρέπει –ναι, πρέπει, γιατί όλοι μας έχουμε και υποχρεώσεις, η εκτέλεση των οποίων δίνει νόημα κι ομορφιά στη ματαιότητα της ύπαρξής μας- να τις δημιουργήσουμε.

Εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων κι όποιος άλλος θέλει να στρατευθεί, ας ακούσουμε, έστω τώρα, την προτροπή του Ντόκινς «ας ξεσηκώσουμε τώρα μια θύελλα μεταρρύθμισης σε όλη τη χώρα, ας φυσήξουμε μακριά τα τέρατα της αποτίμησης με τον ατέλειωτο κύκλο της ηττοπάθειάς τους, των εξετάσεων που καταστρέφουν την παιδική ηλικία, και ας επανέλθουμε στην πραγματική εκπαίδευση».