Οι γραμμές αυτές γράφονται πριν γίνει γνωστό το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών. Έτσι κι αλλιώς, αυτά που έρχονται θα ισχύουν το ίδιο και για την Έφη Αχτσιόγλου και για τον Στέφανο Κασσελάκη. Αμφότεροι επανέλαβαν μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα ότι μπορούν να νικήσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτή είναι μια βαριά υπόσχεση, συνδυασμένη μάλιστα με τη δέσμευση για προστασία της ενότητας του κόμματος.

Ακόμα και αν η εκλογική μάχη με το καθεστώς Μητσοτάκη δοθεί νωρίτερα από το προβλεπόμενο 2027, μιλάμε για αγώνα «αντοχής» στη χώρα του εύκολου ενθουσιασμού και των γρήγορων απογοητεύσεων. Θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από όποια ευφορία διακατέχει το επόμενο διάστημα τους υποστηρικτές του νικηφόρου στρατοπέδου.

Σε δύο εβδομάδες θα έχουμε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και το ερώτημα είναι αν θα ξαναδούμε τον χάρτη της επικράτειας να βάφεται μπλε. Αυτό δεν θα είναι ευθύνη της νέας ηγεσίας, αλλά θα της υπενθυμίσει πόσο αναγκαίο είναι να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ρίζες και αναφορές στις τοπικές κοινωνίες.

Η μάχη των ευρωεκλογών έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, αλλά θα είναι η πρώτη μεγάλη πανεθνική δοκιμασία. Δεν είναι άστοχο να θυμηθεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο οι αντίστοιχες εκλογές του 2014 με τον Αλέξη Τσίπρα σε ευρωπαϊκό ηγετικό ρόλο άνοιξαν τον δρόμο για τη μεγάλη νίκη του 2015. Κανονικά θα έπρεπε το κόμμα να έχει ξεκινήσει την επεξεργασία προγράμματος και την αναζήτηση συμμάχων για να «παίξει στην Ευρώπη».

Η μαραθώνια πορεία ως το καλοκαίρι του ’27 θα συνεχιστεί μέσα σε ένα παγκοσμίως αχαρτογράφητο τοπίο. Εκεί θα φανεί αν η κινητοποίηση των δύο τελευταίων Κυριακών ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό αντανακλαστικό μιας Αριστεράς που αγκομαχά σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη.