Είναι πλέον αυτές οι μέρες που ανοίγεις το πρωί το παράθυρο, σε χτυπάει στο πρόσωπο το αυγουστιάτικο αεράκι και είσαι σίγουρος πως κάποιο κομμάτι της χώρας θα γίνει και σήμερα στάχτη.

Γιατί ήταν που ήταν παραδοσιακά δύσκολη αυτή η εποχή, όμως τώρα πια η κατάσταση έχει ξεφύγει. Και έχει ξεφύγει η κατάσταση γιατί η κεντρική εξουσία το επέλεξε.

Γιατί επιλογή τους είναι η ανυπαρξία εξειδικευμένου προσωπικού δασοπυρόσβεσης.

Γιατί επιλογή τους είναι η ανυπαρξία κεντρικού αλλά και περιφερειακού σχεδιασμού δασοπροστασίας. Γιατί επιλογή τους είναι οι ελλείψεις ανθρώπινου δυναμικού και μέσων πυρόσβεσης. Όπως επιλογή τους είναι η πολιτική των εκκενώσεων και η τακτική του «θα σβήσει όταν δεν θα έχει τίποτε άλλο να κάψει ή όταν θα φτάσει στη θάλασσα».

Μόνο που με αυτές τις επιλογές το αφήγημα «ευτυχώς δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές» χρόνο με τον χρόνο και φωτιά με τη φωτιά γίνεται κι αυτό στάχτη, όπως κινδυνεύει να γίνει ολόκληρη η χώρα, που κάθε μέρα γίνεται και φτωχότερη, που κάθε μέρα ο περίφημος μετεκλογικός μπλε χάρτης του Κυριάκου Μητσοτάκη γίνεται ολοένα και πιο μαύρος.

Με τις φωτιές να καίνε και να κατακαίνε ανεξέλεγκτες, τον κρατικό μηχανισμό σε ρόλο θεατή και τους πολίτες σε ρόλο τηλεθεατή να παρακολουθούν σε ζωντανή σύνδεση το πόσο καλά λειτούργησε το 112, το πόσο άψογα οι αστυνομικοί εκκένωσαν το τάδε χωριό και κάπου στο τέλος να έρχεται και ο λογαριασμός με τα καμένα στρέμματα και το πράσινο που όλο και λιγοστεύει, αλλά ποιος νοιάζεται για αυτό; Και κάπως έτσι κυλάνε προβλέψιμα πια τα καλοκαίρια μας.

Με τις φωτιές να γίνονται μέρος μιας κανονικότητας που χρόνο με τον χρόνο μικραίνει όχι μόνο τη χώρα, αλλά και τις ίδιες μας τις ζωές. Αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτό όταν έχουμε το 112;